Ijazah Palsu Metu Maneh ing Jagad Pendhidhikan
Kasus pemalsuwan
ijazah metu maneh ana ing donya pendhidhikan Indonesia. Direktur
Eksekutif Institute for Education Reform Mohammad Abduhzen ngendika ana ing Mia (2015) yen perkara iki metu maneh amarga kurange
pengawasan saka pamarintah. Perkara iki bisa dicek kanthi telaten karo Kemenristek
Dikti ana ing Perguruan Tinggi. Ditambah maneh sanksi kang
ditibakake kanggo pelaku utawa Perguruan Tinggi kurang gedhe. Namung sanksi administratif
wae.
Virdhani (2015)
mrathelakake, Menristek Dikti Mohamad Nasir nemokake kasus anggota dewan kang
nggunakake ijazah palsu. Kasus iki ora namung dadi siji-sijine kasus ing
Indonesia, amarga tansaya akeh kang nglapurake pejabat ing Indonesia nggunakake
ijazah palsu. Saka pejabat desa, Bupati, PNS (Pegawai Negeri Sipil), nganti
Gubernur ditemokake ana kang nggunakake ijazah sarjana strata siji (S-1) palsu.
Pasal 3
Undang-Undang Nomor 8/1974 ana ing Abdullah (1986:23) kang munine “Pegawai
Negeri adalah unsur Aparatur Negara, Abdi Negara dan Abdi Masyarakat yang
dengan penuh kesetiaan dan ketaatan kepada pancasila, Undang-Undang Dasar 1945,
Negara dan Pemerintah menyelenggarakan tugas pemerintahan dan pembangunan.”
Nanging apa kang dilakokake pegawai negara iki wis nglanggar apa kang wis
diatur ana ing Undang-Undang. Yen pejabat pamarintahan wae mlenceng saka ttujuan
pembangunan Negara Indonesia, kepriye arep dadi conto gawe rakyat Indonesai.
GBHN wis
negasake ana ing Abdullah (1986:20)
Pembangunan Nasional bertujuan untuk mewujudkan
masyarakat adil dan makmur yang merata materil dan spiritual berdasarkan
Pancasila di dalam wadah Negara Republik Indonesia yang merdeka, berdaulat,
bersatu, dan berkedaulatan rakyat dalam suasana prikehidupan Bangsa yang aman,
tentram, tertib dan dinamis serta dalam lingkungan pergaulan dunia yang merdeka,
bersahabat, tertib dan damai.
Tujuan pembangunan Nasional
kuwi ora bakal kaleksanan yen masyarakate durung bisa tertib marang aturan kang
ana. Luwih-luwih pejabat pamerentah kang kudune bisa dadi conto malah nglakoni
perkara pemalsuwan.
Sajake para pejabat negara wis padha lali marang janjine
nalika dilantik, yaiku kang ana ing Prakoso (1987:32) kang unine “bahwa saya
dalam menjalankan tugas saya akan bekerja dengan jujur dan cermat serta
senantiasa akan mendahulukan kepentingan Negara Republik Indonesia daripada
kepentingan pribadi atau golongan.” Nanging apa kang ditindhakake ora gayut
karo kang dituturake. Durung dadi anggota dewan wae wis nglakoni tindhak pemalsuwan,
apa maneh yen nganti terjun ing pamarintahan. Bakal luwih akeh maneh tindhakan
kang nglanggar aturan ana ing negara, kayata korupsi. Amarga ana ing pamarintahan
kuwi paling akeh godhaane karo dhuwit rakyat.
Babagan iki
tansaya gawe rusaking tatanan pendhidhikan ana ing Indonesia. Pamarintah kang
ora nduweni ilmu lan ora ngerti thethek bengek masalah politik melu nyemplung
lan nduweni peran paling gedhe ana ing pamarintahan. Pamarintah minangka wakil
rakyat, kang diparingi amanat saka rakyat wis ora tumindhak jujur, apa maneh
nglaksanakake pagaweyan ing dina ngarepe.
Ismail (2015) ngendika “Seorang dosen di
Medan, Sumatera Utara, mengaku pernah ditawari ijazah S2 di salah satu kampus
resmi di Jakarta. Harganya Rp 35 juta untuk jurusan manajemen.” Perkara iki ora bisa dianggep remeh ngono wae. Amarga
bisa munculake sikap-sikap kapitalis ana ing Indonesia. Yen perkara iki ora
diatasi luwih cepet utawa sanksi kang ditibakake ora mbekeki efek jera marang
pelaku, bakal luwih akeh maneh tindhak penipuwan masalah ijazah kaya ngene iki.
Wong-wong kang nduweni dhuwit akeh cukup melu
perkuliyahan setaun utawa rong taun wae. Malah ana sing ora melu kuliyah babar
pisan. Namung cukup mbayar dhuwit, ijazah wis dadi. Beda banget karo wong-wong
kang nglakoni perkuliyahan miturut prosedur
lan nganti saprene isih padha nganggur. Ora sebandhing karo wong-wong kang
nduweni dhuwit akeh kang bisa tuku ijazah palsu nganti puluhan yuta rupiah.
Kanthi
nggunakake ijazah palsu kang statuse luwih dhuwur, bisa ndadekakae jabatan kang
bakal disandhang uga luwih dhuwur. Wis mesthi wae dhuwit kang mlebu bakal luwih
dhuwur. Perkara iki banget ngrugikake negara. Anggaran kang metu kanggo
mbiyayai anggota dewan ora sebandhing karo hasil kang diundhuh.
Kepriye
dadine negara Indonesia iki yen pamarintahane wae ora nduwe SDM (Sumber Daya
Manusia) sing ahli ana ing bidhange. Namung modhal bandha lan suara supaya bisa
lolos persyaratan dadi pejabat negara. Nanging kasunyatane omongan lan apa kang
ditumindhakake ora gayut.
Virdhani (2015)
mrathelakake
Ditanya media
saat itu, 'Lho, Bapak itu S-1
ya?' Pejabat ini menjawab, 'Bukan. Saya bukan S-1. Saya adalah S.Sos.' Dia
malah enggak tahu. Lalu
ditanya lagi, 'Lho, Bapak itu
pakai ijazah palsu ya?' Anggota dewan itu menjawab lagi, 'Saya bukan membeli
palsu. Saya belinya yang asli.' Itu kan lucu," ungkap Nasir usai meninjau
pelaksanaan SBMPTN 2015 di kampus UI, Selasa (9/6/2015).
Apa kang diomongake anggota
dewan kuwi nandhakake yen ilmu kang diduweni ora nyukupi kanggo mimpin negara
iki. Minangka wakil rakyat kudune luwih ngerti kahanan kang ana ing Indonesia,
kalebu babagan pendhidhikan. Ora malah nylewengake kapitayan saka rakyat.
Asril (2015) ngendika “Menpan tidak menyampaikan secara
rinci gubernur dan bupati mana saja yang terindikasi mengunakan ijazah palsu.
Dia justru menantang wartawan untuk mendeteksi siapa-siapa saja pejabat negara
yang terindikasi menggunakan ijazah palsu.” Iki nandhakake yen hukum ana ing Negara Indonesia kurang ketat
pengawasane. Saka pirang-pirang pawarta kang ana, ora ana siji-sijia kang
njlentrehake sapa wae anggota dewan kang kalebu pemalsuwan ijazah. Sanajan wis
cetha yen ana media kang nglakokake wawancara karo anggota dewan.
Menteri kang diwawancarai nduweni kesan nglindhungi
pejabat kang kena kasus pemalsuwan ijazah. Padahal perkara iki wis cetha yen
ngrugikake negara lan rakyat. Nanging perkara ijazah palsu iki ora
dijlentrehake marang rakyat. Beda karo perkara pejabat kang kesandhung korupsi.
Ant
(2015) mrathelakake “Yuddy mengatakan para ASN tersebut tidak
diberhentikan karena ada pertimbangan tahapan dan proses yang harus dilewati
dalam pengabdian yang bersangkutan. "Tapi mereka menyalahgunakan
kepercayaan dan diragukan integritasnya karena itu sanksinya adalah
administratif," apa kang dingendikake Yuddy iki
ora gayut karo aturan Undang-Undang kang ana ing Negara Indonesia. Amarga
pegawai kang nggunakake ijazah palsu namung dicopot saka jabatane lan
dimudhunake satingkat. Wis mesthi wae ora ana efek jera kanggo wong kang
nggunakake ijazah palsu.
Kusumasari (2011)
nyatakake
Pasal 69 ayat [1] UU
No. 20 Tahun 2003 tentang Sistem Pendidikan Nasional yang mengatur
bahwa “Setiap orang yang menggunakan ijazah, sertifikat kompetensi, gelar
akademik, profesi, dan/atau vokasi yang terbukti palsu dipidana dengan pidana
penjara paling lama lima tahun dan/atau pidana denda paling banyak Rp 500.000.000,00
(lima ratus juta rupiah).
Ana ing Undang-Undang wis ditulis nganti gamblang
yen sapa wae sing nggunakake ijazah utawa sertifikat palsu bakal kena sanksi,
ora namung sanksi administratif wae. Yen aturan kang wis ana iki ora
ditegakake, ora ngeramake yen ing dina ngarepe bakal luwih akeh maneh wong kang
bisnis lan nggunakake ijazah palsu. Amarga ijazah palsu luwih gampang lulus,
lan jaminan entuk gaweyan luwih ana.
Mia (2015) nuturake “Kementerian
Riset, Teknologi, dan Pendidikan Tinggi (Kemenristek Dikti) Senin (18/5)
mengungkap 18 perguruan tinggi (PT) di Indonesia yang ditengarai melakukan
praktik jual beli ijazah palsu.” Pemalsuwan
ijazah iki ora namung salahe wong kang tuku wae. Nanging kesalahan uga saka
Perguruan Tinggine dhewe. Amarga ora bakal ana edharan ijazah palsu yen Perguruan
Tinggine ora melu cawe-cawe lan menehi fasilitas ngetokake ijazah palsu.
Susanti (2015) mrathelakake “Praktik
jual-beli ijazah palsu jelas-jelas melanggar ketentuan dalam Undang-Undang
Nomor 12 Tahun 2012 tentang Pendidikan Tinggi Pasal 28 ayat 6 dan 7, Pasal 42
ayat 3, dan Pasal 44 ayat 4. Ancaman pidananya penjara paling lama 10 tahun
atau denda paling banyak Rp 1 miliar.” Saka Undang-Undang kasebut wis jelas yen sanksi kanggo lembaga kang gawe
lan adol ijazah palsu luwih gedhe tinimbang wong kang nggunakake ijazah palsu.
Kabeh Undang-Undang ki ora ana gunane yen
ora dilakokake kanthi tegas. Mula aturan kudu ditindhakake lan diawasi nganti
temenan supaya ora ana pihak kang nylewengake ijazah. Pamarintah kudu adil
nangani kasus antarane rakyat cilik lan pejabat negara. Sapa kang nandur bakal
ngundhuh. Samana uga sapa kang nglakoni salah kudu gelem nglakoni sanksi kang
ana.
18
Perguruan Tinggi kang terbukti ngetokake ijazah palsu yaiku ana ing Jakarta,
Bekasi, Tangerang, Kupang, Bogor, Depok Medan, lan Aceh. Saperangan gedhe saka
Perguruan Tinggi ing Jawa. Lan kang wis kena hukuman yaiku ana ing Medan,
University of Sumatra. Nganti saprene Kemenristek isih nglacak
Universitas-Universitas kang ora nduweni ijin.
Fungsi
asli pendhidhikan saiki wis ilang. Pendhidhikan namung didadekake lembaga
bisnis. Tugas utama donya pendhidhikan wis mulai nggeser. Saka mencerdaskan kehidupan bangsa supaya
negara luwih maju malih dadi fungsi gawe golek dhuwit lembaga-lembaga tartamtu.
Kalebu perkara pemalsuwan ijazah. Dhuwit kang dibayar mahasiswa palsu ora liya
namung mlebu ing kanthong wong-wong kang ora nduweni tanggung jawab.
Tilaar (2009:12)
ngendika “Lembaga-lembaga pendidikan dituntut melahirkan tamatannya yang
menguasai ilmu pengetahuan dan ketrampilan.” Mahasiswa kang namung ngandhelake
dhuwit supaya bisa oleh ijazah bakalan kalah saing karo mahasiswa kang pancen
nduweni ilmu lan ketrampilan. Ilmu lan ketrampilan kuwi bakal migunani sanget
nalika ana ing lingkungan utamane nalika ing pagaweyan.
Pamerentah
kudu luwih tegas nyeleksi lan ngawasi para pejabat negara utawa pegawai negara.
Luwih-luwih ana ing penyaringan administratif kang kudu luwih teliti. Abdullah
(1986:30) mrathelakake “penyaringan administratif dilakukan dengan meneliti syarat-syarat
dalam pengumuman, dengan jalan meneliti semua lampiran yang ada.” Supaya
perkara kaya mangkene iki ora kelakon maneh.
Wacan
Abdullah, Rozali.1986.Hukum Kepegawaian.Jakarta:Rajawali.
Ant.2015.“Menteri Yuddy: PNS Berijazah Palsu Tak Akan Dipecat”. http://news.okezone.com/read/2015/05/29/337/1157257/menteri-yuddy-pns-berijazah-palsu-tak-akan-dipecat(27 Juni 2015)
Asril, Sabrina.2015.“Menpan: Ada Gubernur dan Bupati Pakai Ijazah Palsu”.http://belitung.tribunnews.com/tag/menpan/(27 Juni 2015)
Ismail, Rachmadin.2015.“Cerita Dosen di Medan yang Ditawari Ijazah S2 di Jakarta Rp 35 Juta”.http://news.detik.com/berita/2919642/cerita-dosen-di-medan-yang-ditawari-ijazah-s2-di-jakarta-rp-35-juta(27 Juni 2015)
Kusumasari, Diana.2011. “Ancaman
Hukuman Buat Pengguna Ijazah Palsu”.http://www.hukumonline.com/klinik/detail/lt4ec22ad3b59a0/ancaman-hukuman-buat-pengguna-ijazah-palsu (28 Juni 2015)
Mia.2015.“18 Perguruan Tinggi Jual Ijazah Palsu”.http://www.jawapos.com/baca/artikel/17528/18-Perguruan-Tinggi-Jual-Ijazah-Palsu(28 Juni 2015)
Prakoso, Djoko.1987.Tindak Pidana Pemilu.Jakarta:Rajawali.
Susanti, Afriani.2015.“Jual-Beli Ijazah Palsu, Denda Rp10 Miliar Menanti”.http://news.okezone.com/read/2015/05/27/65/1156238/jual-beli-ijazah-palsu-denda-rp10-miliar-menanti(27 Juni 2015)
Tilaar, H.A.R.2009.Membenahi Pendidikan Nasional.Jakarta:Rineka Cipta.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar